دارالارشاد ارشادی

آیهٔ شمارهٔ ۶۲ از سورهٔ شعرا:

قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ.

ترجمه :

موسی به آنان گفت : چنین نیست ، قطعا پروردگارم با من است و مرا هدایت خواهد کرد.

قالَ کَلاَّ إِنَّ مَعی‏ رَبِّی سَیَهْدینِ‏.

در آیهٔ ۱۵

خداوند تأکید می‌کند که شنواست و با حرف گوش کنان است.

خداوند در آیه‌ی 15 این سوره به موسی فرمود: انّا معکم مستمعون.

کُل آیهٔ ۱۵ چنین است :

قالَ کَلاَّ فَاذْهَبا بِآیاتِنا إِنَّا مَعَکُمْ مُسْتَمِعُونَ.

ترجمه :

15) خدا گفت: نه، تو را نخواهند کشت. پس‌هارون را به یارى موسى فرستاد و فرمود: هر دو با معجزاتى که به شما داده ام به سوى فرعونیان بروید، که ما نزد شما و آنان حاضریم و سخنانتان را مى شنویم.

کُل سورهٔ شعرا ، سورهٔ ۲۶ از قرآن کریم که دارای ۱۸۷ آیه است.!

سوره ۲۶: الشعراء - جزء ۱۹ - ترجمه فولادوند

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِبه نام خداوند رحمتگر مهربان طسم ﴿۱﴾

طا سین میم (۱)

تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿۲﴾این است آیه ‏هاى کتاب روشنگر (۲)

لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿۳﴾شاید تو از اینکه [مشرکان] ایمان نمى ‏آورند جان خود را تباه سازى (۳)

إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ ﴿۴﴾اگر بخواهیم معجزه ‏اى از آسمان بر آنان فرود مى ‏آوریم تا در برابر آن گردنهایشان خاضع گردد (۴)

وَمَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا کَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِینَ ﴿۵﴾و هیچ تذکر جدیدى از سوى [خداى] رحمان برایشان نیامد جز اینکه همواره از آن روى برمى‏ تافتند (۵)

فَقَدْ کَذَّبُوا فَسَیَأْتِیهِمْ أَنْبَاءُ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۶﴾[آنان] در حقیقت به تکذیب پرداختند و به زودى خبر آنچه که بدان ریشخند مى کردند بدیشان خواهد رسید (۶)

أَوَلَمْ یَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ کَمْ أَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ کَرِیمٍ ﴿۷﴾مگر در زمین ننگریسته‏ اند که چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زیبا رویانیده‏ ایم (۷)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۸﴾قطعا در این [هنرنمایى] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نیستند (۸)

وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۹﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۹)

وَإِذْ نَادَى رَبُّکَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۰﴾و [یاد کن] هنگامى را که پروردگارت موسى را ندا درداد که به سوى قوم ستمکار برو (۱۰)

قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا یَتَّقُونَ ﴿۱۱﴾قوم فرعون آیا پروا ندارند (۱۱)

قَالَ رَبِّ إِنِّی أَخَافُ أَنْ یُکَذِّبُونِ ﴿۱۲﴾گفت پروردگارا مى‏ ترسم مرا تکذیب کنند (۱۲)

وَیَضِیقُ صَدْرِی وَلَا یَنْطَلِقُ لِسَانِی فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿۱۳﴾و سینه‏ ام تنگ مى‏ گردد و زبانم باز نمى ‏شود پس به سوى‌هارون بفرست (۱۳)

وَلَهُمْ عَلَیَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ أَنْ یَقْتُلُونِ ﴿۱۴﴾و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مى‏ ترسم مرا بکشند (۱۴)

قَالَ کَلَّا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُمْ مُسْتَمِعُونَ ﴿۱۵﴾فرمود نه چنین نیست نشانه‏‌هاى ما را [براى آنان] ببرید که ما با شما شنونده‏ ایم (۱۵)

فَأْتِیَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۶﴾پس به سوى فرعون بروید و بگویید ما پیامبر پروردگار جهانیانیم (۱۶) أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ

﴿۱۷﴾فرزندان اسرائیل را با ما بفرست (۱۷) قَالَ أَلَمْ نُرَبِّکَ فِینَا وَلِیدًا وَلَبِثْتَ فِینَا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ

﴿۱۸﴾[فرعون] گفت آیا تو را از کودکى در میان خود نپروردیم و سالیانى چند از عمرت را پیش ما نماندى (۱۸)

وَفَعَلْتَ فَعْلَتَکَ الَّتِی فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿۱۹﴾و [سرانجام] کار خود را کردى و تو از ناسپاسانى (۱۹)

قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّینَ ﴿۲۰﴾گفت آن را هنگامى مرتکب شدم که از گمراهان بودم (۲۰)

فَفَرَرْتُ مِنْکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ فَوَهَبَ لِی رَبِّی حُکْمًا وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿۲۱﴾و چون از شما ترسیدم از شما گریختم تا پروردگارم به من دانش بخشید و مرا از پیامبران قرار داد (۲۱)

وَتِلْکَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَیَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۲۲﴾و [آیا] اینکه فرزندان اسرائیل را بنده [خود] ساخته‏ اى نعمتى است که منتش را بر من مى ‏نهى (۲۲)

قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۲۳﴾فرعون گفت و پروردگار جهانیان چیست (۲۳)

قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِنْ کُنْتُمْ مُوقِنِینَ ﴿۲۴﴾گفت پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است‏اگر اهل یقین باشید (۲۴)

قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿۲۵﴾[فرعون] به کسانى که پیرامونش بودند گفت آیا نمى ‏شنوید (۲۵)

قَالَ رَبُّکُمْ وَرَبُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿۲۶﴾[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شما (۲۶)

قَالَ إِنَّ رَسُولَکُمُ الَّذِی أُرْسِلَ إِلَیْکُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿۲۷﴾[فرعون] گفت واقعا این پیامبرى که به سوى شما فرستاده شده سخت دیوانه است (۲۷)

قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِنْ کُنْتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۲۸﴾[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو است‏اگر تعقل کنید (۲۸)

قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَیْرِی لَأَجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ ﴿۲۹﴾[فرعون] گفت اگر خدایى غیر از من اختیار کنى قطعا تو را از [جمله] زندانیان خواهم ساخت (۲۹)

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکَ بِشَیْءٍ مُبِینٍ ﴿۳۰﴾گفت گر چه براى تو چیزى آشکار بیاورم (۳۰)

قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۳۱﴾گفت اگر راست مى‏ گویى آن را بیاور (۳۱)

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُبِینٌ ﴿۳۲﴾پس عصاى خود بیفکند و بناگاه آن اژدرى نمایان شد (۳۲)

وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاءُ لِلنَّاظِرِینَ ﴿۳۳﴾و دستش را بیرون کشید و بناگاه آن براى تماشاگران سپید مى ‏نمود (۳۳)

قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿۳۴﴾[فرعون] به سرانى که پیرامونش بودند گفت واقعا این ساحرى بسیار داناست (۳۴)

یُرِیدُ أَنْ یُخْرِجَکُمْ مِنْ أَرْضِکُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿۳۵﴾مى‏ خواهد با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کند اکنون چه راى مى‏ دهید (۳۵)

قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿۳۶﴾گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (۳۶)

یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلِیمٍ ﴿۳۷﴾تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بیاورند (۳۷)

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِیقَاتِ یَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿۳۸﴾پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (۳۸)

وَقِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ ﴿۳۹﴾و به توده مردم گفته شد آیا شما هم جمع خواهید شد (۳۹)

لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ کَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿۴۰﴾بدین امید که اگر ساحران غالب شدند از آنان پیروى کنیم (۴۰)

فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿۴۱﴾و چون ساحران پیش فرعون آمدند گفتند آیا اگر ما غالب آییم واقعا براى ما مزدى خواهد بود (۴۱)

قَالَ نَعَمْ وَإِنَّکُمْ إِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿۴۲﴾گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهید شد (۴۲)

قَالَ لَهُمْ مُوسَى أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ ﴿۴۳﴾موسى به آنان گفت آنچه را شما مى‏ اندازید بیندازید (۴۳)

فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِیَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿۴۴﴾پس ریسمانها و چوبدستى‏‌هایشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون که ما حتما پیروزیم (۴۴)

فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿۴۵﴾پس موسى عصایش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعید (۴۵)

فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سَاجِدِینَ ﴿۴۶﴾در نتیجه ساحران به حالت‏ سجده درافتادند (۴۶)

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۴۷﴾گفتند به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (۴۷)

رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿۴۸﴾پروردگار موسى و‌هارون (۴۸)

قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ إِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَأَرْجُلَکُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۴۹﴾گفت [آیا] پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید قطعا او همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است به زودى خواهید دانست‏ حتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راست‏ خواهم برید و همه‏ تان را به دار خواهم آویخت (۴۹)

قَالُوا لَا ضَیْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ ﴿۵۰﴾گفتند باکى نیست ما روى به سوى پروردگار خود مى ‏آوریم (۵۰)

إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ یَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَایَانَا أَنْ کُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۵۱﴾ما امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشاید [چرا] که نخستین ایمان‏ آورندگان بودیم (۵۱)

وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی إِنَّکُمْ مُتَّبَعُونَ ﴿۵۲﴾و به موسى وحى کردیم که بندگان مرا شبانه حرکت ده زیرا شما مورد تعقیب قرار خواهید گرفت (۵۲)

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿۵۳﴾پس فرعون ماموران جمع‏آورى [خود را] به شهرها فرستاد (۵۳)

إِنَّ هَؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِیلُونَ ﴿۵۴﴾[و گفت] اینها عده‏ اى ناچیزند (۵۴)

وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿۵۵﴾و راستى آنها ما را بر سر خشم آورده‏ اند (۵۵)

وَإِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُونَ ﴿۵۶﴾و[لى] ما همگى به حال آماده‏ باش درآمده‏ ایم (۵۶)

فَأَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿۵۷﴾سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمه ‏سارها (۵۷)

وَکُنُوزٍ وَمَقَامٍ کَرِیمٍ ﴿۵۸﴾و گنجینه ‏ها و جایگاه ‏هاى پر ناز و نعمت بیرون کردیم (۵۸)

کَذَلِکَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۵۹﴾[اراده ما] چنین بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم (۵۹)

فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِینَ ﴿۶۰﴾پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقیب کردند (۶۰)

فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ ﴿۶۱﴾چون دو گروه همدیگر را دیدند یاران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهیم شد (۶۱)

قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿۶۲﴾گفت چنین نیست زیرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمایى خواهد کرد (۶۲) فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ ﴿۶۳﴾پس به موسى وحى کردیم با عصاى خود بر این دریا بزن تا از هم شکافت و هر پاره‏ اى همچون کوهى سترگ بود (۶۳) وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِینَ ﴿۶۴﴾و دیگران را بدانجا نزدیک گردانیدیم (۶۴) وَأَنْجَیْنَا مُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِینَ ﴿۶۵﴾و موسى و همه کسانى را که همراه او بودند نجات دادیم (۶۵) ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿۶۶﴾آنگاه دیگران را غرق کردیم (۶۶) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۶۷﴾مسلما در این [واقعه] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نبودند (۶۷) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۶۸﴾و قطعا پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۶۸) وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِیمَ ﴿۶۹﴾و بر آنان گزارش ابراهیم را بخوان (۶۹) إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۷۰﴾آنگاه که به پدر خود و قومش گفت چه مى ‏پرستید (۷۰) قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاکِفِینَ ﴿۷۱﴾گفتند بتانى را مى ‏پرستیم و همواره ملازم آنهاییم (۷۱) قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿۷۲﴾گفت آیا وقتى دعا مى ‏کنید از شما مى ‏شنوند (۷۲) أَوْ یَنْفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ ﴿۷۳﴾یا به شما سود یا زیان مى ‏رسانند (۷۳) قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا کَذَلِکَ یَفْعَلُونَ ﴿۷۴﴾گفتند نه بلکه پدران خود را یافتیم که چنین میکردند (۷۴) قَالَ أَفَرَأَیْتُمْ مَا کُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿۷۵﴾گفت آیا در آنچه مى ‏پرستیده‏ اید تامل کرده‏ اید (۷۵) أَنْتُمْ وَآبَاؤُکُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿۷۶﴾شما و پدران پیشین شما (۷۶) فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِی إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِینَ ﴿۷۷﴾قطعا همه آنها جز پروردگار جهانیان دشمن منند (۷۷) الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿۷۸﴾آن کس که مرا آفریده و همو راهنماییم مى ‏کند (۷۸) وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ ﴿۷۹﴾و آن کس که او به من خوراک مى‏ دهد و سیرابم مى‏ گرداند (۷۹) وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿۸۰﴾و چون بیمار شوم او مرا درمان مى ‏بخشد (۸۰) وَالَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ ﴿۸۱﴾و آن کس که مرا مى‏ میراند و سپس زنده‏ ام مى‏ گرداند (۸۱) وَالَّذِی أَطْمَعُ أَنْ یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ ﴿۸۲﴾و آن کس که امید دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشاید (۸۲) رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ ﴿۸۳﴾پروردگارا به من دانش عطا کن و مرا به صالحان ملحق فرماى (۸۳) وَاجْعَلْ لِی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ ﴿۸۴﴾و براى من در [میان] آیندگان آوازه نیکو گذار (۸۴) وَاجْعَلْنِی مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ ﴿۸۵﴾و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (۸۵) وَاغْفِرْ لِأَبِی إِنَّهُ کَانَ مِنَ الضَّالِّینَ ﴿۸۶﴾و بر پدرم ببخشاى که او از گمراهان بود (۸۶) وَلَا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ ﴿۸۷﴾و روزى که [مردم] برانگیخته مى ‏شوند رسوایم مکن (۸۷) یَوْمَ لَا یَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿۸۸﴾روزى که هیچ مال و فرزندى سود نمى‏ دهد (۸۸) إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿۸۹﴾مگر کسى که دلى پاک به سوى خدا بیاورد (۸۹) وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ ﴿۹۰﴾و [آن روز] بهشت براى پرهیزگاران نزدیک مى‏ گردد (۹۰) وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِلْغَاوِینَ ﴿۹۱﴾و جهنم براى گمراهان نمودار مى ‏شود (۹۱) وَقِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿۹۲﴾و به آنان گفته مى ‏شود آنچه جز خدا مى ‏پرستیدید کجایند (۹۲) مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ یَنْصُرُونَکُمْ أَوْ یَنْتَصِرُونَ ﴿۹۳﴾آیا یاریتان مى کنند یا خود را یارى مى‏ دهند (۹۳) فَکُبْکِبُوا فِیهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿۹۴﴾پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افکنده مى ‏شوند (۹۴) وَجُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ ﴿۹۵﴾و [نیز] همه سپاهیان ابلیس (۹۵) قَالُوا وَهُمْ فِیهَا یَخْتَصِمُونَ ﴿۹۶﴾آنها در آنجا با یکدیگر ستیزه مى کنند [و] مى‏ گویند (۹۶) تَاللَّهِ إِنْ کُنَّا لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿۹۷﴾سوگند به خدا که ما در گمراهى آشکارى بودیم (۹۷) إِذْ نُسَوِّیکُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۹۸﴾آنگاه که شما را با پروردگار جهانیان برابر میکردیم (۹۸) وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿۹۹﴾و جز تباهکاران ما را گمراه نکردند (۹۹) فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِینَ ﴿۱۰۰﴾در نتیجه شفاعتگرانى نداریم (۱۰۰) وَلَا صَدِیقٍ حَمِیمٍ ﴿۱۰۱﴾و نه دوستى نزدیک (۱۰۱) فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۰۲﴾و اى کاش که بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مى ‏شدیم (۱۰۲) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۰۳﴾حقا در این [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان مؤمن نبودند (۱۰۳) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۰۴﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۰۴) کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿۱۰۵﴾قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند (۱۰۵) إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۰۶﴾چون برادرشان نوح به آنان گفت آیا پروا ندارید (۱۰۶) إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿۱۰۷﴾من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم (۱۰۷) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۰۸﴾از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۰۸) وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۰۹﴾و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۰۹) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۱۰﴾پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۱۰) قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَکَ وَاتَّبَعَکَ الْأَرْذَلُونَ ﴿۱۱۱﴾گفتند آیا به تو ایمان بیاوریم و حال آنکه فرومایگان از تو پیروى کرده‏ اند (۱۱۱) قَالَ وَمَا عِلْمِی بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۱۲﴾[نوح] گفت به [جزئیات] آنچه میکرده‏ اند چه آگاهى دارم (۱۱۲) إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّی لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿۱۱۳﴾حسابشان اگر درمى‏ یابید جز با پروردگارم نیست (۱۱۳) وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۱۴﴾و من طردکننده مؤمنان نیستم (۱۱۴) إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۱۱۵﴾من جز هشداردهنده‏ اى آشکار [بیش] نیستم (۱۱۵) قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یَا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ ﴿۱۱۶﴾گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (۱۱۶) قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ ﴿۱۱۷﴾گفت پروردگارا قوم من مرا تکذیب کردند (۱۱۷) فَافْتَحْ بَیْنِی وَبَیْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِی وَمَنْ مَعِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۱۸﴾میان من و آنان فیصله ده و من و هر کس از مؤمنان را که با من است نجات بخش (۱۱۸) فَأَنْجَیْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿۱۱۹﴾پس او و هر که را در آن کشتى آکنده با او بود رهانیدیم (۱۱۹) ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ ﴿۱۲۰﴾آنگاه باقى‏ ماندگان را غرق کردیم (۱۲۰) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۲۱﴾قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نبودند (۱۲۱) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۲۲﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۲۲) کَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِینَ ﴿۱۲۳﴾عادیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (۱۲۳) إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۲۴﴾آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت آیا پروا ندارید (۱۲۴) إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿۱۲۵﴾من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم (۱۲۵) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۲۶﴾از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۲۶) وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۲۷﴾و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۲۷) أَتَبْنُونَ بِکُلِّ رِیعٍ آیَةً تَعْبَثُونَ ﴿۱۲۸﴾آیا بر هر تپه‏ اى بنایى مى‏ سازید که [در آن] دست به بیهوده‏ کارى زنید (۱۲۸) وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّکُمْ تَخْلُدُونَ ﴿۱۲۹﴾و کاخهاى استوار مى‏ گیرید به امید آنکه جاودانه بمانید (۱۲۹) وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِینَ ﴿۱۳۰﴾و چون حمله‏ور مى ‏شوید [چون] زورگویان حمله‏ور مى ‏شوید (۱۳۰) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۳۱﴾پس از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۳۱) وَاتَّقُوا الَّذِی أَمَدَّکُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿۱۳۲﴾و از آن کس که شما را به آنچه میدانید مدد کرد پروا دارید (۱۳۲) أَمَدَّکُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِینَ ﴿۱۳۳﴾شما را به [دادن] دامها و پسران مدد کرد (۱۳۳) وَجَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿۱۳۴﴾و به [دادن] باغها و چشمه ‏ساران (۱۳۴) إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۱۳۵﴾من از عذاب روزى هولناک بر شما مى‏ ترسم (۱۳۵) قَالُوا سَوَاءٌ عَلَیْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَکُنْ مِنَ الْوَاعِظِینَ ﴿۱۳۶﴾گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما یکسان است (۱۳۶) إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۳۷﴾این جز شیوه پیشینیان نیست (۱۳۷) وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿۱۳۸﴾و ما عذاب نخواهیم شد (۱۳۸) فَکَذَّبُوهُ فَأَهْلَکْنَاهُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۳۹﴾پس تکذیبش کردند و هلاکشان کردیم قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نبودند (۱۳۹) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۴۰﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۴۰) کَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِینَ ﴿۱۴۱﴾ثمودیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (۱۴۱) إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۴۲﴾آنگاه که برادرشان صالح به آنان گفت آیا پروا ندارید (۱۴۲) إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿۱۴۳﴾من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم (۱۴۳) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۴۴﴾از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۴۴) وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۴۵﴾و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۴۵) أَتُتْرَکُونَ فِی مَا هَاهُنَا آمِنِینَ ﴿۱۴۶﴾آیا شما را در آنچه اینجا دارید آسوده رها مى کنند (۱۴۶) فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿۱۴۷﴾در باغها و در کنار چشمه ‏ساران (۱۴۷) وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِیمٌ ﴿۱۴۸﴾و کشتزارها و خرمابنانى که شکوفه ‏هایشان لطیف است (۱۴۸) وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا فَارِهِینَ ﴿۱۴۹﴾و هنرمندانه براى خود از کوهها خانه ‏هایى مى‏ تراشید (۱۴۹) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۵۰﴾از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (۱۵۰) وَلَا تُطِیعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِینَ ﴿۱۵۱﴾و فرمان افراطگران را پیروى مکنید (۱۵۱) الَّذِینَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ وَلَا یُصْلِحُونَ ﴿۱۵۲﴾آنان که در زمین فساد مى کنند و اصلاح نمى کنند (۱۵۲) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿۱۵۳﴾گفتند قطعا تو از افسون‏شدگانى (۱۵۳) مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآیَةٍ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۱۵۴﴾تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى اگر راست مى‏ گویى معجزه ‏اى بیاور (۱۵۴) قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَکُمْ شِرْبُ یَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿۱۵۵﴾گفت این ماده‏ شترى است که نوبتى از آب او راست و روزى معین نوبت آب شماست (۱۵۵) وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۱۵۶﴾و به آن گزندى مرسانید که عذاب روزى هولناک شما را فرو مى‏ گیرد (۱۵۶) فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِینَ ﴿۱۵۷﴾پس آن را پى کردند و پشیمان گشتند (۱۵۷) فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۵۸﴾آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در این [ماجرا] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نبودند (۱۵۸) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۵۹﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۵۹) کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿۱۶۰﴾قوم لوط فرستادگان را تکذیب کردند (۱۶۰) إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۶۱﴾آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آیا پروا ندارید (۱۶۱) إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿۱۶۲﴾من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم (۱۶۲) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۶۳﴾از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۶۳) وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۶۴﴾و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۶۴) أَتَأْتُونَ الذُّکْرَانَ مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿۱۶۵﴾آیا از میان مردم جهان با مردها در مى ‏آمیزید (۱۶۵) وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْوَاجِکُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿۱۶۶﴾و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفریده وامى‏ گذارید [نه] بلکه شما مردمى تجاوزکارید (۱۶۶) قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یَا لُوطُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِینَ ﴿۱۶۷﴾گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراج‏شدگان خواهى بود (۱۶۷) قَالَ إِنِّی لِعَمَلِکُمْ مِنَ الْقَالِینَ ﴿۱۶۸﴾گفت به راستى من دشمن کردار شمایم (۱۶۸) رَبِّ نَجِّنِی وَأَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ ﴿۱۶۹﴾پروردگارا مرا و کسان مرا از آنچه انجام مى‏ دهند رهایى بخش (۱۶۹) فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿۱۷۰﴾پس او و کسانش را همگى رهانیدیم (۱۷۰) إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿۱۷۱﴾جز پیرزنى که از باقى‏ ماندگان [در خاکستر آتش] بود (۱۷۱) ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿۱۷۲﴾سپس دیگران را سخت هلاک کردیم (۱۷۲) وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِینَ ﴿۱۷۳﴾و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ریختیم و چه بد بود باران بیم‏ داده‏ شدگان (۱۷۳) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۷۴﴾قطعا در این [عقوبت] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان‏ آورنده نبودند (۱۷۴) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۷۵﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۷۵) کَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَیْکَةِ الْمُرْسَلِینَ ﴿۱۷۶﴾اصحاب ایکه فرستادگان را تکذیب کردند (۱۷۶) إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَیْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿۱۷۷﴾آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا پروا ندارید (۱۷۷) إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿۱۷۸﴾من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم (۱۷۸) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿۱۷۹﴾از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (۱۷۹) وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۸۰﴾و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏کنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (۱۸۰) أَوْفُوا الْکَیْلَ وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِینَ ﴿۱۸۱﴾پیمانه را تمام دهید و از کم‏فروشان مباشید (۱۸۱) وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ﴿۱۸۲﴾و با ترازوى درست بسنجید (۱۸۲) وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْیَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿۱۸۳﴾و از ارزش اموال مردم مکاهید و در زمین سر به فساد بر مدارید (۱۸۳) وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۸۴﴾و از آن کس که شما و خلق [انبوه] گذشته را آفریده است پروا کنید (۱۸۴) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿۱۸۵﴾گفتند تو واقعا از افسون‏شدگانى (۱۸۵) وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿۱۸۶﴾و تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى و قطعا تو را از دروغگویان مى‏ دانیم (۱۸۶) فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۱۸۷﴾پس اگر از راستگویانى پاره‏ اى از آسمان بر [سر] ما بیفکن (۱۸۷) قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۸۸﴾[شعیب] گفت پروردگارم به آنچه مى ‏کنید داناتر است (۱۸۸) فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۱۸۹﴾پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناک بود (۱۸۹) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۹۰﴾قطعا در این [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان آورنده نبودند (۱۹۰) وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۹۱﴾و در حقیقت پروردگار تو همان شکست‏ ناپذیر مهربان است (۱۹۱) وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۹۲﴾و راستى که این [قرآن] وحى پروردگار جهانیان است (۱۹۲) نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ ﴿۱۹۳﴾روح الامین آن را بر دلت نازل کرد (۱۹۳) عَلَى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنْذِرِینَ ﴿۱۹۴﴾تا از [جمله] هشداردهندگان باشى (۱۹۴) بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُبِینٍ ﴿۱۹۵﴾به زبان عربى روشن (۱۹۵) وَإِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۹۶﴾و [وصف] آن در کتابهاى پیشینیان آمده است (۱۹۶) أَوَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً أَنْ یَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۱۹۷﴾آیا براى آنان این خود دلیلى روشن نیست که علماى بنى‏ اسرائیل از آن اطلاع دارند (۱۹۷) وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ﴿۱۹۸﴾و اگر آن را بر برخى از غیر عرب زبانان نازل میکردیم (۱۹۸) فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ مَا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۹۹﴾و پیامبر آن را برایشان مى‏ خواند به آن ایمان نمى ‏آوردند (۱۹۹) کَذَلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿۲۰۰﴾این گونه در دلهاى گناهکاران [انکار را] راه مى‏ دهیم (۲۰۰) لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿۲۰۱﴾که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببینند (۲۰۱) فَیَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿۲۰۲﴾که به طور ناگهانى در حالى که بى‏ خبرند بدیشان برسد (۲۰۲) فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ﴿۲۰۳﴾و بگویند آیا مهلت‏ خواهیم یافت (۲۰۳) أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿۲۰۴﴾پس آیا عذاب ما را به شتاب مى‏ خواهند (۲۰۴) أَفَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿۲۰۵﴾مگر نمى‏ دانى که اگر سالها آنان را برخوردار کنیم (۲۰۵) ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿۲۰۶﴾و آنگاه آنچه که [بدان] بیم داده مى ‏شوند بدیشان برسد (۲۰۶) مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا کَانُوا یُمَتَّعُونَ ﴿۲۰۷﴾آنچه از آن برخوردار مى ‏شدند به کارشان نمى ‏آید [و عذاب را از آنان دفع نمى ‏کند] (۲۰۷) وَمَا أَهْلَکْنَا مِنْ قَرْیَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ ﴿۲۰۸﴾و هیچ شهرى را هلاک نکردیم مگر آنکه براى آن هشداردهندگانى بود (۲۰۸) ذِکْرَى وَمَا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۲۰۹﴾[تا آنان را] تذکر [دهند] و ما ستمکار نبوده‏ ایم (۲۰۹) وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیَاطِینُ ﴿۲۱۰﴾و شیطانها آن را فرود نیاورده‏ اند (۲۱۰) وَمَا یَنْبَغِی لَهُمْ وَمَا یَسْتَطِیعُونَ ﴿۲۱۱﴾و آنان را نسزد و نمى‏ توانند [وحى کنند] (۲۱۱) إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿۲۱۲﴾در حقیقت آنها از شنیدن معزول [و محروم]اند (۲۱۲) فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِینَ ﴿۲۱۳﴾پس با خدا خداى دیگر مخوان که از عذاب‏شدگان خواهى شد (۲۱۳) وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ ﴿۲۱۴﴾و خویشان نزدیکت را هشدار ده (۲۱۴) وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۲۱۵﴾و براى آن مؤمنانى که تو را پیروى کرده‏ اند بال خود را فرو گستر (۲۱۵) فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِیءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۱۶﴾و اگر تو را نافرمانى کردند بگو من از آنچه مى ‏کنید بیزارم (۲۱۶) وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿۲۱۷﴾و بر [خداى] عزیز مهربان توکل کن (۲۱۷) الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿۲۱۸﴾آن کس که چون [به نماز] برمى ‏خیزى تو را مى ‏بیند (۲۱۸) وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿۲۱۹﴾و حرکت تو را در میان سجده‏ کنندگان [مى ‏نگرد] (۲۱۹) إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۲۲۰﴾او همان شنواى داناست (۲۲۰) هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿۲۲۱﴾آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى فرود مى ‏آیند (۲۲۱) تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿۲۲۲﴾بر هر دروغزن گناهکارى فرود مى ‏آیند (۲۲۲) یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿۲۲۳﴾که [دزدانه] گوش فرا مى دارند و بیشترشان دروغگویند (۲۲۳) وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿۲۲۴﴾و شاعران را گمراهان پیروى مى کنند (۲۲۴) أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿۲۲۵﴾آیا ندیده‏ اى که آنان در هر وادیى سرگردانند (۲۲۵) وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿۲۲۶﴾و آنانند که چیزهایى مى‏ گویند که انجام نمى‏ دهند (۲۲۶) إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ ﴿۲۲۷﴾مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‏ اند یارى خواسته‏ اند و کسانى که ستم کرده‏ اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت (۲۲۷)

نام سوره‌های قرآن کریم! یعنی اسامی‌۱۱۴ سوره

الفاتحة ۲.البقرة ۳.آل عمران ۴.النساء ۵.المائدة ۶.الأنعام ۷.الأعراف ۸.الأنفال ۹.التوبة ۱۰.یونس ۱۱.هود ۱۲.یوسف ۱۳.الرعد ۱۴.ابراهیم ۱۵.الحجر ۱۶.النحل ۱۷.الإسراء ۱۸.الکهف ۱۹.مریم ۲۰.طه ۲۱.الأنبیاء ۲۲.الحج ۲۳.المؤمنون ۲۴.النور ۲۵.الفرقان ۲۶.الشعراء ۲۷.النمل ۲۸.القصص ۲۹.العنکبوت ۳۰.الروم ۳۱.لقمان ۳۲.السجدة ۳۳.الأحزاب ۳۴.سبإ ۳۵.الفاطر ۳۶.یس ۳۷.الصافات ۳۸.ص ۳۹.الزمر ۴۰.غافر ۴۱.فصلت ۴۲.الشورى ۴۳.الزخرف ۴۴.الدخان ۴۵.الجاثیة ۴۶.الأحقاف ۴۷.محمد ۴۸.الفتح ۴۹.الحجرات ۵۰.ق ۵۱.الذاریات ۵۲.الطور ۵۳.النجم ۵۴.القمر ۵۵.الرحمن ۵۶.الواقعة ۵۷.الحدید ۵۸.المجادلة ۵۹.الحشر ۶۰.الممتحنة ۶۱.الصف ۶۲.الجمعة ۶۳.المنافقون ۶۴.التغابن ۶۵.الطلاق ۶۶.التحریم ۶۷.الملک ۶۸.القلم ۶۹.الحاقة ۷۰.المعارج ۷۱.نوح ۷۲.الجن ۷۳.المزمل ۷۴.المدثر ۷۵.القیامة ۷۶.الانسان ۷۷.المرسلات ۷۸.النبإ ۷۹.النازعات ۸۰.عبس ۸۱.التکویر ۸۲.الإنفطار ۸۳.المطففین ۸۴.الإنشقاق ۸۵.البروج ۸۶.الطارق ۸۷.الأعلى ۸۸.الغاشیة ۸۹.الفجر ۹۰.البلد ۹۱.الشمس ۹۲.اللیل ۹۳.الضحى ۹۴.الشرح ۹۵.التین ۹۶.العلق ۹۷.القدر ۹۸.البینة ۹۹.الزلزلة ۱۰۰.العادیات ۱۰۱.القارعة ۱۰۲.التکاثر ۱۰۳.العصر ۱۰۴.الهمزة ۱۰۵.الفیل ۱۰۶.قریش ۱۰۷.الماعون ۱۰۸.الکوثر ۱۰۹.الکافرون ۱۱۰.النصر ۱۱۱.المسد ۱۱۲.الإخلاص ۱۱۳.الفلق ۱۱۴.الناس.

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب‌ها و تصمیم‌های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه‌های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می‌دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه‌های خود را در قالب هنر بیان می‌کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می‌گذارند.

اشکان ارشادی هستم از کرمانشاه متولد 1364

مطالب از کتب تهیه می‌شوند. نوشته‌های خودم دیگر نیستند که سرجنگ داشته باشید.

« هُنَّ لِبَاسُ لَکُم وَ أنتُم لِباسُ لَّهَنَّ » ، زنان لباس شما مردان و مردان لباس شما زنانند.

تعبیر لباس در مورد زن و شوهر از چند نظر قاب توجه است :

۱. همانگونه که لباس ، انسان را از سرما و گرما و خطر نفوذ بیماری‌ها به بدن حفظ می‌کند ، زن و شوهر نیز همدیگر را از خطرها و آسیبها و طغیان جنسی حفظ می‌کنند.

۲. همانگونه که لباس عیب‌های بدن را می‌پوشاند ، زن و شوهر عیوب یکدیگر را می‌پوشانند.

۳. انسان بدون لباس نمی‌تواند در جامعه با سرافرازی زندگی کند و احساس نقص می‌کند. انسان مجرد نیز احساس نقص می‌کند.

۴. همانگونه که لباس زینت انسان است. زن و شوهر مایه‌ی زینت و آراستگی یکدیگرند.

مورد سوم واقعا قابل تأمل است برای شما چطور ؟

اشکان ارشادی هستم از کرمانشاه

دلا از دست تنهایی به جانم

ز آه و نالهٔ خود در فَغانم

شبان تار از درد جدایی

کند فریاد مغز استخوانم

« بابا طاهر عریان » در وصف مجردی سروده است.

افراد متاهل طبق آزمایشات از هوش و قوه درک و نظم بالاتری نسبت به مجردها قرار دارند.

سروسامان یافتن در شعر حافظ

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

که چنان زو شده ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد

که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست

زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

زاهد از مابه سالمت بگذر کاین می‌لعل

دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس

گوشه گیری و سالمت هوسم بود ولی

هرکسی عربده‌‌‌ای این که مبین آن که مپرس

گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم

گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس

گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا

حافظ این قصه دراز است به قران که مپرس

آقامحمد خان قاجار از تجرد و بدتر خواجگی رنج می‌برد چون نمی‌توانست در مورد آن بی تمسخر حرف بزند. پس کارهای عجیبی می‌کرد. آقامحمد خان رساله‌‌‌ای در مورد روباه شناسی به زبان « فارسی دری » نوشته و شرح آن داده که چگونه با زنگوله‌‌‌ای ، روباهان را به دام تجرد می‌کشانده و عواقب تجرد را برای خود و اطرافیانش مشروح می‌کرده است.

در قسمت نظرات هرآنچه را که باعث تکمیل این پست شود می‌آورم و ماجرای روباهان مجردی که آقامحمد زنگوله به گردنشان مینداخته را نیز بازتعریف می‌کنم. تجرد آدم را تا سرحد دیوانگی و جنون می‌کشاند.

از سن بیست سال به بعد ( دختران ) فرصتهای ازدواج خود را از دست ندهند چون در کشور سنتی ما در دوره‌‌‌ای چندین خواستگار میاید و اگر زیاد مشکل پسندی کنی پس باید برای دوره‌‌‌ای دیگر با فاصله چندین ساله صبر نشان دهید. پسرها نیز تقریبا همین حالتند. خود من در دوره ۱۸ تا ۲۷ سالگی فرصتهای خوبی را بچشم دیدم ولی فکر خرج و مخارج و... مرا کلا بیخیال کرد. بعدها فهمیدم لیلی اصلا اهل خرج نبوده و زن بسازی بوده، که دیگر ناموس دیگریست. البته من نه عاشق بودم و نه خواستگارش! فقط حرفی پیش آمد که ببین و دست دست نکن! دختر خوب را می‌زنند می‌برند. از همه لحاظ نمونه بود و الحق هم زدند بردند. انشاءالله ازین به بعد بتوانم یکی متناسب خودم و حالات و اخلاقم پیدا کنم.

نگران خرده اخلاقیات نباشید. زن و شوهر روی هم تاثیرگذاری دارند و بوده که همدیگر را عوض کرده‌اند.

اشکان ارشادی هستم از کرمانشاه

ابراز عشق به همسر

برخی فکر می‌کنند برای ابراز عشق به همسرخویش (زن یا شوهر )باید دست به اقدامات خیلی پیچیده‌ای بزنند تا بلکه محبتشان به چشم آید. در حالیکه برای این منظور لازم نیست شما خیلی پیچیده عمل کنید.

۱. کافیست جهت ابراز علاقه و محبت به همسرتان خیلی ساده ، و بی تکلف عمل کنید و بدین ترتیب خیلی زود نتیجه‌ی عمل خودتان را مشاهده خواهید کرد.

۲. اگر می‌خواهید ابراز محبت کنید با زبان مادری به همسرتان بگویید دوستش دارید.

+ این مورد را در مقامی‌دیگر در دو زبانی ترکی و کُردی تجربه کرده ام.

++ اگر چنانچه مایل بودید ، مقادیری جملات و کلمات مربوط به این پست ، تدارک می‌بینم.

۳. وقتی روز را شروع می‌کنید و می‌خواهید منزل را ترک کنید باید در بیان ابراز علاقه و محبت از همسرتان پیش دستی کنید.

۴. هیچگاه نباید در این راه بگویید چون مرد هستم ، پس ابتدا باید خانم ابراز علاقه کند.

۵. همینطور نباید درین راه شما به عنوان « زن » تصور کنید که نباید ابراز علاقه ام را تا زمانیکه شوهرم چیزی به من نگفته بیان کنم.

۶. اصلا در بیان علاقه زن و شوهر جنسیت مطرح نیست و یکی بر دیگری برتری ندارد.

۷. شما اگر موقع بیدار شدن از خواب هنگام صبح ، یا موقع ورود به منزل ، به همسرتان بگویید دوستش دارید هم خود را از لحاظ روانی به حد مطلوبی رسانده اید. و هم به او انرژی مثبتی داده اید.

۸. اگر اتومبیل دارید و فرضا همسرتان را ابتدا در مسیر کارتان می‌رسانید و بعد خود به راهتان ادامه می‌دهید به او بگویید دوستش دارید. دوریش رنج آورست و عاشقش می‌مانید.

++هنگامیکه مطالب را می‌خواندم به این موضوع فکر می‌کردم که زیادی گفتن هرچیزی نقطه برعکس جواب می‌دهد. همچنین شما باید اون را ارج دهید و او را عاشقتم بگویید وگرنه اگر شب قبل او را زده باشید و همسایه‌ها میانجیگری کرد باشند فکر نکن با این جملات حله. و درست میشه.

همچنین اینها گفته‌های یک کتابند. ولاغیر

ارائه محبت و مهر

طرز رفتار اصولی برای ارائه مهر و محبت در زناشویی هشت نوع است:

۱. عشق

۲. مراقبت

۳. ادراک

۴. احترام

۵. ستایش

۶. پذیرش

۷. اعتماد

۸. نیازهای عاطفی اصلی

اشکان ارشادی هستم از کرمانشاه متولد

بدنسازی و عضلات بدن

عضلات زنان نیز همین است و تنها عضلاتی همانند عضله کفل رشد بیشتری دارد و موجب زیبایی زنان می‌شود.

بدن انسان متشکل از 260 عضله است. عضلات بصورت جفت وجود دارند.

45 درصد از وزن کل بدن را عضلات شامل می‌شوند.

عضلات بافت فیبری دارند و میوفیبرها (فیبرهای تشکیل دهنده مـاهیچه‌ها) قابـلـیـت انـقــباض دارند. یعنی منقبض و منبسط می‌شوند. مثلا وزنه‌‌‌ای را بالا ببرید در اینجا عضلاتی منقبض می‌شوند مثل عضلات سرشانه. هنگامیکه عضله‌‌‌ای بر اثر فشار سفت شد یعنی منقبض شده‌است.

در بدن انسان سه نوع عضله از نظر ساختار وجود دارد:

1- عضله قلب

2- عضلات صاف: کـه دیواره عروق، لوله گوارش، مجاری ادراری و تنفسی را تشکیل میدهند.

3- عضلات اسکلتی: کـه وظـیـفـه حــرکت و حفظ تعادل اعضاء بدن را به عهده دارند.

عضلات قلب و صاف خودکار بوده و ما قادر به کنترل آنها نمیباشیم اما حرکات عضلات اسکلتی را میتوانیم کنترل کنیم.

پس در بدنسازی برای فرم دهی و زیبا سازی عضلات اسکلتی را ورزش و تمرین می‌دهیم.

فیبرهای تشکیل دهنده عضلات در بدن خود نیز به 2 تیپ متفاوت تقسیم بندی میگردند:

۱. فیبر کند: فیبر کند و یا قرمز انقباض کند و مداوم داشته و دیر خسته و فرسوده میگردد. ظرفیت اکسیداسیون بالا داشته بنابراین در تمرینات هوازی کاربرد دارند.

۲. فیبر تند: فیبر تند و یا سفید انقباض سریع و قدرتمند داشته اما خیلی زود خسته و فرسوده میگردد. ظرفیت اکسیداسیون در آنها اندک میباشد و در تمرینات بی هوازی کاربرد دارند.

معمولا عضلات در بدن بصورت جفت عمل کرده بطوری که هر سمت یک مفصل یک عضله قرار میگیرد و حرکات مخالف را به کمک هم پدید می‌آورند. این جفت عضله به عضله موافق(AGONIST) آنگوسیت و عضله مخالف (ANTAGONIST) آنتاگونسیت موسوم میباشند. مثلا در بازو عضله سه سر یا همان پشت بازو با انقباض خود سبب صاف شدن بازو و عضله دو سر یا جلو بازو با انقباض خود سبب خم شدن بازو میگردد.

آتروفی (ATROPHY):

به تحلیل رفتن عضله آتروفی گویند و هنگامی‌رخ می‌دهد که از عضله کار کشیده نشود و تغذیه مناسب هم موجود نباشد.

هایپر تروفی (HYPERTOPHY):

هایپرتروفی یعنی رشد عضله

اگر عضله را ورزش بدهید ، خون رسانی و تغذیه به عضلات زیاد می‌شود در نتیجه رشد عضلانی را در پی دارد.